Dit is de één en twintigste aflevering van de feuilleton Brieven aan een Paralleluniversum van de Duitse schrijfster Petra Keup. De eerste verscheen op 8 oktober 2017. Sindsdien publiceer ik iedere zondagochtend een hoofdstuk uit deze roman. De brieven zijn geschreven door Maximiliane Wonder-Licht, een ‘klant’, en gericht aan Valentin Graumann, de directeur van een instantie, die ‘Hartz-IV’, zeg maar de Duitse sociale bijstand, uitkeert.
Betreft: O,
– het oude stuk, men speelt het … enzovoorts
Mijn hart, mijn allerliefste Valentijn,
Nog voordat de oude aanvraag bij jou is verwerkt, is nu na mijn vakantie al een nieuwe betaalbaar. Ik stel vast dat jouw medewerkers ons stuk graag nog een keer willen spelen. Wat denk je, zullen we weer?
Er is een zeer interessante ontwikkeling, die maakt dat, om het zo te zeggen, dingen niet gaan vervelen. Je medewerkster heeft voor mij een “deadline” vastgesteld voor de inlevering van stukken. Raad eens welke datum zij heeft gekozen … Het is de 25ste december die dit jaar op een donderdag valt. Zeg eens, laat je je jonge medewerksters nu ook al met Kerstmis werken? Of word ik tot een HOOGST RARE inbraak gedwongen?
Wel ik geef toe, het zou voor mij wel een zeer aantrekkelijk idee zijn om met Kerstmis jouw heilige hallen binnen te stappen en onder de engelenvleugels het één of andere lied ten gehore te brengen. Ik zou natuurlijk niets stelen, want bij jou is, zoals bekend, sowieso niets te halen. Nee, ik zou op het bureau van de medewerkster, die de aanvraag verwerkt, naast de onder de zwaarste dreigementen opgeëiste documenten (“Indien u niet binnen de gestelde termijn reageert, resp. de gevraagde documenten niet aanlevert, zal ik verdere medewerking aan de betalingen van de uitkering aan u en de met u in de behoeftegemeenschap levende personen tot nader order beëindigen.”) zelfs nog een stukje van mijn legendarische Kersttaart zetten. Een echte vijf-sterren taart, kan ik je wel vertellen. Bij haar kleine chef, de teamleider, en jij, haar grote baas, zou ik er natuurlijk ook één op het bureau zetten.
En als je nu eens een blik op de kalender zou werpen, weet je, dat dit voor iedereen op Kerstavond een heel ERG reukvol feest kan worden.[1]
Maar het hele project kunnen we nog vooraf met Günther Jauch van de verborgen camera bespreken. We zullen de eerste prijs krijgen, dat garandeer ik je. Oh, je bedoelt, Günther Jauch maakt helemaal niet de verborgen camera? Zo precies moet je het ook weer niet nemen, je zou wat minder pedant moeten zijn, denk ik.[2]
Maar helaas heb ik op 25 december, zoals je in mijn dossier kunt lezen, sinds meer dan eenentwintig jaar altijd iets anders te doen. Kerstmis is precies het feest van de geboorte van het kind en verjaardagen willen gevierd worden. Dus blijft mij niets anders over dan je een paar vriendelijke Kerst- en Nieuwjaarswensen te sturen.
Ongeveer een half jaar geleden sloop je mijn tot die dag avontuurlijke kleine familie binnen. Het was een, ik wil het een keer voorzichtig zeggen, met bloedstollende dreigementen afgedwongen adoptie. Sindsdien heb je ons verrijkt met de ARGE-familietak, waarover jij heerst en ik moet bekennen, wat ik vroeger als avontuurlijk heb beschouwd, komt mij, sinds jij ook aan boord bent, mij bijna saai voor. Mijn vrienden hebben je een heel toepasselijke bijnaam gegeven. “Vadertje Grauw”, dat is toch roerend – of niet? En nu dat het op Kerstmis af gaat en families samenkomen …
Nu, zoals je weet, misschien ook wel uit eigen ervaring, kruipen families op feestdagen graag bij elkaar. Eerste Hulp artsen kunnen daar een kerstlied over zingen. Om te voorkomen dat dit met ons gebeurt, bied ik u als eerste moeder in dit nu ARGE en daarmee onvoorspelbaar geworden gezin, weliswaar mijn allerhartelijkste kerstgroeten aan, maar helaas kan ik je niet uitnodigen.
Je zult begrijpen, dat ik onaangename botsingen tussen de afzonderlijke gezinnen (het oorspronkelijke kerngezin, het gezin van de vader, van de halfzus, verschillende familieleden van de geliefde, de ARGE-tak en wie zich er verder nog bij aan wil sluiten) per se wil vermijden, want uiteindelijk zal ik de chaos, die je weer kan aanrichten, moeten bezuren. Mocht je ons evenwel een geschenk in de vorm van een kerstgratificatie willen geven, dan ken je mijn rekeningnummer.
Tja, en dan staat natuurlijk het nieuwe jaar voor de deur en ik wens jou een zgn. vrolijk, nieuw jaar. Men zegt dat rond de jaarwisseling gewoonlijk. Maar omdat we elkaar nu al heel goed kennen, weet je dat zulke frasen mij eigenlijk niet liggen en dus wens ik je domweg met mij een hilarisch, nieuw jaar, volgens het motto: lustig strijden we verder en natuurlijk win ik. Punt!
Op dit moment draaien mijn creatieve ideeën wat dat betreft op volle toeren. Herinner je je die tijd nog, toen we allebei nog erg jong waren en niet alleen maar jong aan de goede kant van de 50-plus generatie, dus ongeveer 25 jaar geleden, je had destijds een heerlijke strijdkreet “Vrouwen aan de macht, beroof mannen van hun kracht“. Ik ben er heel zeker van, dat je ons het bewijs gaat leveren, dat deze leuze vandaag de dag nog steeds niets van haar relevantie verloren heeft.[3]
Nu heb je namelijk niet meer alleen met mij te maken, maar ook met een andere vrouw en die weet van wanten, die is goed op de hoogte. Die kent alle juridische haarkloverijen in jouw Dienst en als we dat met mijn creatieve talent combineren … dan heb je eigenlijk geen enkele kans meer om niet boos te worden, tenzij je er zelf een mooie kleine Zen-oefening van maakt. Zen en de kunst, de vrouwen te …
Maar nu al een vooruitblik op onze strijdpunten voor het nieuwe jaar:
Stel dat mijn jeugdige geliefde volgend jaar bij mij zou intrekken en we in zonde zouden samenhokken, dan zou hij behoren tot mijn behoeftegemeenschap. Ik zou dan 351 euro van je krijgen, wat echt alleen maar eerlijk is, ik moet immers ook al dat werk voor jou doen. Maar mijn geliefde (19 jaar) zou 316 euro krijgen en mijn dochter (21 jaar) 281 euro. Waarom is dat zo verdeeld ?
- Omdat de activiteiten van een jonge minnaar, voor zover hij een goede is, buitengewoon slopend zijn, zodat hij daarom meer eten nodig heeft dan mijn dochter?
- Omdat jonge vrouwen meestal in een slankheidswaan leven en dus sowieso niet zo veel eten?
Ik denk dat het wel mooi zou zijn, als mijn dochter een even hoge uitkering van je zou krijgen als ik. Zij is tenslotte geen kind meer. De geliefde moet dan maar voor zichzelf zorgen en of we gaan samenwonen staat in de sterren geschreven.
Je al weer zooooooooooo hulpbehoeftige Maximiliane Wonder-Licht
PS:
En wat de sterren betreft:
Die worden aan het begin van het jaar toch nog steeds met graagte aangehaald en evt. geraadpleegd. Dus als je mij je geboortedatum of tenminste je sterrenbeeld wilt verraden, zou ik een “horrorscoop” voor ons kunnen laten opmaken, die alvast inzicht geeft op het succes of falen van onze gezamenlijke strijd in dit nieuwe jaar en voorspelt hoe lang dit ongeveer nog moet duren.
Ik denk dat de stier, die ik nu eenmaal ben, pas zal kalmeren en tevreden in de wei zal gaan liggen en geen vlieg kwaad meer zal doen, als je al je rode doeken voor zijn neus hebt weggehaald. Bij jou zou ik op Steenbok gokken omdat je me erg doet denken aan de manier waarop mijn dochter probeert mij uit mijn tent te lokken.
Mocht je het echter niet aandurven, mij je leeftijd te verklappen, dan kan je dat gedoe met die “horrorscoop” zelf regelen en ontvang ik naderhand graag de uitslag.
Ik ben heel benieuwd en verheug me op een nieuw creatief jaar met jou.
Een overzicht van alle gepubliceerde hoofdstukken is hier te vinden.
Vertaling: Florie Barnhoorn
Wordt vervolgd op zondag 4 maart 2018
1. In de originele Duitse tekst staat ‘die Bescherung’, wat ‘pakjesavond’ betekent: uitdeling van (Kerst)geschenken (op Kerstavond).↩
2. Günther Jauch (1956) is een Duits televisiepresentator. Hij begon zijn carrière in 1977 als presentator van een sportprogramma op de radiozender RIAS Berlin. ↩
3. In het Duits rijmt het mooi „Frauenpower macht Männer sauer“, je zou het kunnen vertalen als “Vrouwen aan de macht, beroofd mannen van hun kracht (en daar zullen ze heel erg boos om worden!)”↩
