Mijn vader werd geboren in 1902 in een klein Fries dorpje als vaderloos kind. Hij werd de eerste 7 jaren liefderijk opgevoed door zijn grootouders. Dat waren de mooiste jaren van zijn jeugd, zoals hij ons later toe vertrouwde. Zijn moeder trouwde met een opperman, die met zijn boot van werk naar werk voer. Zijn stiefvader accepteerde hem niet als stiefkind en liet dit vastleggen.
Toen hij de lagere school had doorlopen moest hij direct aan het werk in een suikerwerkfabriek. In de gemeenschap waar hij toen opgroeide kwam hij in aanraking met jeugdorganisaties, waar hij later de leider van werd. Hier leerde hij het sociale leven kennen en kreeg bekendheid zodat hij 1946 raadslid werd van de KVP later CDA. Hij sloot zijn werkzaam leven af als Wethouder Sociale zaken. Zijn hele leven stelde hij in dienst van de medemens en was daardoor ook altijd na zijn werk dagelijks op pad voor de gemeenschap.
Toen ik de lagere school had afgemaakt ging hij in gesprek met onze onderwijzer. Hij had mij naar de ambachtsschool willen sturen, de onderwijzer vond het beter om mij naar de MULO te laten gaan. En dat is ook gebeurd in de oorlogsjaren.
In 1946 had ik mijn diploma gehaald en kreeg toen te horen dat ik maar een betrekking moest zoeken want mijn zuster wilde onderwijzeres worden. De hele familie was enthousiast.
Nu werd er nooit veel gepraat in ons gezin over het verleden, maar toen bleek dat een wens van mijn moeder in vervulling ging. Als 12 jarig meisje kreeg haar moeder visite van de onderwijzer en een bestuurslid van de school. Zij vonden dat Veronica opgeleid moest worden tot onderwijzer. Enerzijds een goede kwalificatie. Maar hoe dat te realiseren?
Zij kreeg als aanbod een opleiding door de school betaald. En dan, vroeg mijn Oma?
Ja dan moet ze 5 jaar onze school dienen zonder inkomen. Hierop antwoordde mijn Oma: “de Heren worden bedankt maar Veronica wordt gewoon dienstmeisje! “
Ik wist wat mij te doen stond. In de avonduren studeren, studeren om later een gezin te stichten en mijn kinderen de mogelijkheden te geven, die wij niet kregen.
Daarom ben ik voor het Basisinkomen zodat op het punt van mogelijkheden alle kinderen de kans krijgen te worden waartoe ze in staat zijn voor het geluk van henzelf en hun nazaten.
Ype Jan de Vries, februari 2021
Afbeeldingen Afbeelding van eommina en LillyCantabile via Pixabay
