Het onlangs verschenen boek ‘De Mening van een … Uitkeringstrekker’ is de opvolger van het goed verkochte en breed besproken ‘Met dank aan, mijnoverheid bij de Voedselbank’ van ervaringsdeskundige Gerard 
Sangers. In zijn debuut schetst hij het scenario van een ontluisterend beeld van de in 2015 ingevoerde Participatiewet. Een van de hoofdconclusies: De wet werkt niet, loopt achter op maatschappelijke ontwikkelingen en bied geen hulp op maat en kost meer dan het opbrengt.
In ‘De Mening van…een Uitkeringstrekker’ gaat de zestiger verder in op wat hij persoonlijk allemaal meemaakt of heeft meegemaakt in het landschap van de Participatiewet en uitkeringsland. En wat voor kromme situaties er ontstaan wanneer een fanatieke ambtenaar of een afdeling Wet en Inkomen de wet tot de letter uitvoert.
Klokkenluider
Hij legt het verdienmodel Participatiewet waar meer geld in omgaat dan er aan uitkeringen wordt betaald wederom onder een vergrootglas. In het verlengde daarvan is er ook nog een schuldenindustrie waar bedragen met zes nullen worden verdiend en ‘slachtoffers’ in een uitzichtloze situatie dwingt.
Een wereld waar, volgens Sangers, twee-derde deel van de samenleving geen enkele notie van heeft. En dat willen al die consulenten, beleidsmedewerkers, jobcoaches, incasso-medewerkers, hoe zo ook heten, en er een verdienmodel van gemaakt hebben, graag zo houden. Hij somt zo vijftig functies op in het sociaal domein die hij via google vindt. Stel als blijkt dat hun job slechts een ‘bullshitbaan’ was wanneer ze worden geconfronteerd met een werkelijkheid die ze verborgen hebben weten te houden? Dan lonkt voor hen na de WW misschien ook de bijstand. En een klokkenluider kunnen ze daarom niet gebruiken.
Onzinnige regelgeving
Dat Sangers dit aan de grote klok hangt en onzinnige regelgeving door de Participatiewet aan de kaak stelt wordt door steeds meer media en organisaties onder de aandacht gebracht. 
De ‘uitkeringstrekker’ is op TV en Radio geweest met zijn verhaal. Kranten, onder meer dagblad Trouw, hebben interviews met hem gepubliceerd. Hij wordt uitgenodigd zijn verhaal te doen bij cliëntenraden, sociale coöperaties, verenigingen, et cetera. Maar bij gemeenteambtenaren, organisaties in het landschap van uitkeringen en steeds meer gemeenten wordt hij steeds meer geweerd. Daarom wil de auteur dit onderwerp onder de aandacht te brengen bij diegenen voor wie dit een heel andere wereld is. Om zo het zaadje te planten dat voor verandering en bewustzijn zorgt. Want zegt Sangers: “wanneer 70 % van de maatschappij zegt ‘Dit is te gek voor woorden’ zal de politiek aan het werk moeten.”
Basisinkomen
De voormalige ondernemer en winkelmanager is na wat hij allemaal ervaren heeft een warm voorstander van het Basisinkomen. Het afschaffen van de Participatiewet is een conclusie na het lezen van beide boeken. En dat een bijstandsuitkering slechts een tijdelijk vangnet is klopt niet. Want de groep die vanaf zijn ontslag jaren als werkloze moet zien te overbruggen tot aan de AOW-leeftijd wordt steeds groter.
Bert Vos, oktober 2021
Bestellen kan hier.
Zie ook: www.tegekvoorwoorden.org.
Het eerste boek van Gérard Sangers verschijnt per hoofdstuk als feuilleton op onze website.
De mening van... een uitkeringstrekker non-fictie
Gerard Sangers
juli 2021
Paperback
296
https://www.boekenbestellen.nl/boek/de-mening-van-een-uitkeringstrekker/9789464430103
9789464430103
€ 19,95
Bert Vos
DE MENING van… een uitkeringstrekker Vele keren per week doet hij een rondje met zijn hondje. Wie is die man? Een zestigplusser met grijs haar. Niks bijzonders. Een gepensioneerde? Een vader? Een opa? Een echtgenoot? Gewoon een man. Als deze man mee zou doen met het programma Wie-van-de-Drie, dan zou de volgende vraag worden gesteld: “Wie is de échte uitkeringsgerechtigde?” Niemand van het panel haalt hem eruit. Aan de ruim 400.000 bijstandsgerechtigden kan je niet zien wie dat zijn. Het overgrote deel valt niet op, niemand herkent een uitkeringstrekker. Het beeld is weg. Maar de vooroordelen bestaan nog steeds. Wat is uw mening over mensen in de bijstand? In de bijstand terechtkomen kan bijna iedereen overkomen: door werkloosheid, 60+, faillissement, ziekte, scheiding of ‘gewoon’ pech. Je kan het niet meer zien, de bijstandsgerechtigde zwijgt uit schaamte en angst. Hebben zij misschien ook een mening over maatschappelijke problemen, hebben zij een visie, hebben zij ideeën? Wat is het verschil in denken tussen de leefwereld en de systeemwereld? Voor 70% van de maatschappij is het de-ver-van-mijn-bed-show. De onderkant van de maatschappelijke ladder. Dit wil je misschien niet weten? Toch zult u, de lezer, versteld staan van deze verhalen. Het is niet alleen leven in schaamte en angst. Het is vaak ook armoede, het moeten voldoen aan de onzinnige regelgeving van de Participatiewet, de macht van de ambtenaar, de onmacht van de uitkeringsgerechtigde, het gevangen zitten in het systeem, geen toekomstperspectief meer zien. IN DE BIJSTAND IS EEN ONBEKENDE, ONWERKELIJKE WERELD.DE OPLOSSING? Het AFSCHAFFEN van de Participatiewet en Toeslagenwet. Het invoeren van een vorm van het basisinkomen. Wanneer 70% van de maatschappij zegt: “dit is te gek voor woorden.” Dan zal de politiek tóch aan het werk moeten.
