Wel of geen Basisinkomen opvoeren op je verkiezingsbeloften lijst. De nieuwjaarsvoornemens van een politieke partij in verkiezingstijd. Zo’n voornemen vergt toch wel enige deliberatie. Je moet nooit over één nacht ijs gaan. Eerst onderzoek doen. Zo ook mensen die de Partij van de Arbeid daadkrachtig een warm hart toedragen. Zij zoeken en vinden. Bijvoorbeeld deze tabel.
Een gedegen onderzoek levert cijfers op. Kale cijfers. Een mens zoals ondergetekende heeft dan gelijk een hele lijst aan vragen. Vragen bij de ‘kale’ cijfers die als aanvullende vragen gesteld willen zijn voordat tot enige zingeving kan worden besloten. Vragen die naar het grotere geheel verwijzen. Vragen die de cijfers context geven.
Vragen die dan laten zien, doen bovendrijven dat binnen de mensen van de Partij van de Arbeid een grote weerstand blijkt te bestaan tegen het Basisinkomen. Nog afgezien van het feit dat het eventueel Onvoorwaardelijk moet zijn. Volgens sommigen verdient deze weerstand de karakterisering als een fobie.
Een interessante vraag.
“Waarom is de PvdA zo BI-foob?”
Een fundamentele reden is volgens mij dat de PvdA in haar naam haar grens en fobie al heeft vastliggen. De Partij van de Arbeid. Arbeid is op verschillende manieren in te vullen. Vaak worden arbeid en werken als synoniemen gezien. Wat het in mijn ogen nog verwarrender maakt.
Werken voor een loon, of zoals het ook wel genoemd wordt, betaalde arbeid, is één van de manier waarop werken ingevuld kan worden. Betaalde arbeid verwijst impliciet naar een andere vorm van arbeid. Onbetaalde arbeid. Wat twee van de manieren zijn om naar Arbeid te kijken. De warmhartige PvdA-ers doen dat in elk geval als arbeid die voor een ‘baas’ wordt verricht. De arbeider doet gewoon wat ‘de baas’ hem/haar opdraagt. Die Arbeid. Die Arbeid bestaat dus bij gratie van het bestaan van ‘de baas’. Als arbeider stel je geen vragen bij ‘de arbeid’. Wel doe je het een en ander om die arbeid ook voor de arbeider iets meer profijtelijk te maken. Arbeidstijden, hoogte van het loon, ouderdomsondersteuning zodat een eind aan de noodzaak tot arbeid komt om te kunnen leven, overleven meer.
De vraag die nooit gesteld kan worden, is: “Kunnen wij leven zonder Arbeid?” of anders: “Kunnen wij leven zonder ‘De Baas’?” Die vraag is in essentie taboe binnen de PvdA. Het zou het bestaan van de PvdA bedreigen. Zonder ‘baas’ geen Arbeid. Zonder Arbeid geen Partij.
De PvdA zit dus vast in de eigen zingeving. Doordat eigenlijk nog altijd geen wijdverbreide levensvisie aanwezig is die mensen in staat stelt om tot levensbeschouwelijke weging te komen, kunnen de mensen die zich achter de PvdA hard maken voor de Partij geen herbezinning doen. Zij hebben geen mogelijkheid om boven zichzelf en andere levensvisies uit te stijgen aangezien die andere levensvisies zich op het zelfde vlak bewegen. Het is namelijk hetzelfde denken wat het probleem veroorzaakt. Om van de BI-fobie af te komen als PvdA, en in feite elke partij, politiek of apolitiek, is het nodig om anders te gaan denken over zichzelf als mensen.
Het in, in elk geval in Nederland, wijdverbreide adagium “Wie niet werkt, zal niet eten!” zit qua mensvisie in de weg.
Daarnaast zijn de fundamentele waarden onder het BIEN gedefinieerde Onvoorwaardelijke Basisinkomen (OBI), Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap, strijdig met de waarden onder het gedefinieerde bestaansrecht van de PvdA. Arbeid is strikt aan een Baas gekoppeld. De Baas is Boven, onder een Bovenbaas. Ook de Baas is onvrij. Alle mensen leven in gevangenschap van de Arbeid, dus de (Boven-)Baas. Het BIEN OBI geeft de Arbeider de overhand op ‘de Baas’.
Het machtsinstrument van de Baas, Verelendung, zoals de Duitse taal het zo krachtig samenvat, wat wijder is dan het Nederlandse verpaupering in mijn beleving, wordt uit de handen van ‘de Baas’ geslagen door het invoeren van het (BIEN) OBI. De mensen bepalen zelf wat ze voor werk, voor arbeid gaan doen. Als ‘de Baas’ ook nog eens in welke vorm dan ook ‘waardeloze, mensonterende of domweg een ongezellige werksituatie’ denkt te mogen creëren, mag ‘de Baas’ daar lekker helemaal zelf van genieten. Mensen zijn in staat om in Vrijheid te leven.
Echter. Echter is in huidige denken wat wijdverbreid is onder (roze) Westers denkende mensen Angst voor de Vrijheid gedefinieerd. Gebaseerd op de ‘waardeloosheid’ van mensen. Alleen het slaaf-zijn, arbeid verrichten voor een Baas, geeft recht op ‘waardigheid’. Plus, bijkomend voordeel voor de ‘Arbeiders’, zij zijn ontslagen van enige vorm van verantwoordelijkheid en toerekeningsvatbaarheid. Zij mogen zich beroepen op: “Ik deed alleen maar mijn werk!”, “Ik volgde de regels, wet, de opdracht!”. (BIEN) OBI invoeren en ontvangen betekent dat mensen zelf verantwoordelijk en toerekeningsvatbaar voor hun eigen regels, wetten en opdrachten zijn. Het heeft zeer fundamentele veranderingen tot gevolg. De vraag is of daar meer onderzoek voor nodig is. Vanuit mijn perspectief geen onderzoek, wel overleg. Heel veel meer overleg. Over zeer fundamentele vragen in het leven. Daar zouden de warmhartige mensen van de PvdA misschien wel eens een voorsprong kunnen hebben op de warmhartigen van andere partijen. Want overleggen kunnen ze die PvdA-ers, net als stemmen. Nu de uitdaging aangaan of uit de weg gaan om Levensondersteunend te gaan denken. Om te beginnen. Want dat is wat volgens mij nodig is als basisovertuigingen om voor de invoering van het Basisinkomen te zijn als politieke partij. Vanzelfsprekend geloof je dan dat het een Onvoorwaardelijk Basisinkomen dient te zijn. Voorafgaande uitdaging moet je dan een onpartijdige buitenstaander vinden die al Levensondersteunend kan denken en handelen om het proces te begeleiden en modereren.
Geert-Jan van der Wolf, februari 2021
Afbeeldingen van mohamed Hassan en Hany Alashkar via Pixabay
