Recht op werk wordt door velen gepredikt. In verschillende kringen ook.
Naar mijn mening speelt daar vaak een foutieve zienswijze een rol.
Recht op werk kan volgens mij niet betekenen, dat het mogelijk gemaakt wordt dat iedereen aan werk – d.w.z. werk meestal in loondienst …. wordt geholpen of ertoe wordt gedwongen. Neen, mijns inziens kan het alleen betekenen “iedereen vrijwaren van hinder om het werk wat de betreffende persoon wil/gaat doen“. Dus geen dwang in plaats van recht, maar ondersteuning bij het ontplooien van eigen initiatieven (of dit nu uiteindelijk betekent vinden van werk in dienstverband of niet).
Hiervoor is het nodig dat iedereen op grond van het feit dat de betreffende geboren is van staatswege (dus vanuit het gemeenschappelijk kapitaal van de samenleving) voorzien wordt van een vaste basis van waaruit deze mens in zijn levensonderhoud kan voorzien, zodat deze vanaf een bepaalde leeftijd in staat is de eigen weg te volgen, mits deze verstandig met zijn geld omgaat. Dit laatste kan iedereen op den duur leren. Zo’n basisvoorziening 
zou geregeld kunnen worden door een negatieve inkomstenbelasting (NIB) ter hoogte van het minimuminkomen in te voeren.
Tevens zou het wenselijk zijn als een werknemer – zelfstandig ondernemer of niet – niet zijn inkomen krijgt in de vorm van een op min of meer onduidelijk gronden vastgesteld loon naar werken, maar als tegenprestatie van zijn aandeel in de productie van het ‘bedrijf’ waar deze werkt. Dus doordat van de werknemer – in het geval van een zelfstandig ondernemer deze zelf – zijn/haar aandeel in de productie wordt gekocht!
Ad Planken, oktober 2021
Zie hier voor de Special van Amnesty International en hier voor de relatie tussen negatieve inkomstenbelasting en basisinkomen.
