Zoals de lezer van de Willem-verhalen wel door heeft, ik leef in een andere wereld, dan de misschien de 70-80% van de maatschappij met welke het “goed” gaat. Ik ben één van de 1.5 miljoen armen, de leefwereld van de “onderkant” van de maatschappij. Een heel andere wereld, een dagelijkse confronterende wereld, een wereld waar die 70-80% niets van begrijpt.
Er was een familiereünie. Leuk om je ooms/tantes, neven/nichten, achterneven/achternichten weer eens te zien. Liever een reünie, dan elkaar alleen nog tegen te komen bij begrafenissen. Vanuit het verleden komt Willem uit grote families, dus met gemak trommelen we zó een mannetje of 100 bij elkaar.
Ook binnen mijn eigen familie ben ik van een andere wereld. Natuurlijk weet je van iedereen niet het werkelijk verhaal, maar aan het parkeerterrein te zien, zijn de meesten niet “onbemiddeld”. Misschien vertegenwoordigen zij wel die 70-80% waarmee het “goed” gaat. Bewust tussen aanhalingstekens, want financieel goed wilt niets zeggen over gezondheid.
Mijn “uitgaansleven” heeft altijd één voorwaarde: het moet gratis zijn. Gelukkig mocht ik meerijden, want € 40 benzine is tegenwoordig “normaal.” Het was een dag van herkenning……….”dat is lang geleden dat ik jou gezien heb.” Een hele dag van bijpraten, gezamenlijk herinneringen ophalen, koffie met gebak, een boottocht en eindigend met een barbecue. Het was TOP!
De boottocht voer langs pittoreske dorpjes met de rijke historie van eeuwen geleden. Maar ook de huidige rijkdom straalde van deze omgeving af. Herenhuizen, villa’s, penthouses, oprij lanen, prachtige strak aangeharkte tuinen, rijk gevulde natuur enz.
“Mooi, hé” zei een familielid tegen mij. “Ja, prachtig” maar ik dacht bij mezelf: dit is toch niet normaal. Per ongeluk maakte ik de opmerking: “volgens mij hebben ze hier geen last van de energie-armoede.”
Daar werd niet op gereageerd…….het is een andere wereld.
We voerden 
langs huizen van minimaal een miljoen en meer. Ons bootje werd regelmatig ingehaald door jachten van een paar ton per stuk. Langs de kade stonden auto’s geparkeerd die passend waren voor de kapitale huizen.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Dus ik plaatste de opmerking: “Nou, dat vind ik nou zielig.” Wijzend op een echtpaar voor een joekel van een herenhuis, die gezamenlijk het onkruid van de oprijlaan aan het wieden waren. Daar werd hartelijk om gelachen. Ja, Willem is van de galgenhumor. “Het is hier écht wel armoe troef.” Natuurlijk werd daar ook om gelachen.
Het is misschien voor de lezer een confronterend verhaaltje of misschien de ver-van-mijn-bed show. Die 70-80% vinden dit “normaal.” Voor Willem pijnlijk confronterend.
Tijdens de rijk gevulde barbecue had Willem een WhatsApp verbinding geregeld met Australië. Daar woont ook familie. Een oom en tante van ruim in de tachtig. De meest gestelde vraag: “wanneer komen jullie weer eens bij ons op bezoek?” Die vraag kon ik natuurlijk niet positief beantwoorden. Buiten het kostenplaatje, is dat ook een andere wereld. Niet alleen een ander werelddeel, maar ook de wereld van vrijstaande villa’s met eigen zwembad.
Er wordt heel veel gepraat over de kloof tussen arm en rijker, over armoede, over de onderkant van de maatschappij. Ja, gepraat. Meters wetenschappelijk verantwoorde onderzoeksrapporten. In Nederland zijn er wel 500 organisaties/gemeenten die zich bezighouden met armoedebestrijding. We hebben nu zelfs een minister Armoedebestrijding. Misschien zijn er ook bewoners langs onze boottocht, die praten over armoedebestrijding. Er zullen heus wel een paar mr. drs. ds. professoren wonen die werkzaam zijn in het Sociaal Domein. Die praten……..praten over iets waarvan ze totaal geen idee hebben wat de échte leefwereld is.
Ook wordt er steeds gepraat over…….bestaanszekerheid, over voldoende geld voor óók een bloemetje op tafel. Misschien is bestaanszekerheid in deze tijd óók voldoende geld voor een terrasje pakken, bioscoopje nemen, op vakantie, een pretpark, een weekendje Centre Parcs enz.
Bestaanszekerheid is voldoende geld om rekeningen te kunnen betalen, gezond eten op tafel, leuke dingen doen enz. Ik hoeft geen herenhuis, geen dure auto, geen boot, geen verre reizen. Ik wil gewoon een heel klein stukje van die overvloedige rijkdom langs het water. Een heel klein stukje.
Dus we eindigen alweer met het basisinkomen. Voldoende om normaal van te leven, voldoende om af en toe iets leuks te doen, voldoende als vangnet als het leven even (financieel) tegen zit.
Voor mij was dit boottochtje alweer het bewijs dat het basisinkomen gewoon betaalbaar is. Alleen moet het vermogen “aan de kade” eerlijker verdeeld worden. Ach, de pijn valt wel mee hoor: een iets minder dure auto, een iets kleinere jacht, of misschien zelf je onkruid moeten wieden.
Willem de Graaff, november 2022
Misschien dit bericht nog eens terug lezen: Loopt u ook mee in de financiële polonaise der rijken?
