Gezondheidscrisis
In Nederland zijn we met elkaar op het moment in de greep van een gezondheidscrisis. Een gemeenschapwijde gezondheidscrisis. Een crisis zo diep dat het openbare leven in zijn volledigheid is veranderd. Fundamenteel veranderd. Het openbare leven is nu definitief ingericht op het feit dat jij als mijn medemens mijn grootste vijand bent. Jij zou mij kunnen besmetten of ik jou. Besmetten met een dodelijke ziekte. Een ziekte waartegen ons lichaam geen verweer heeft. Waar naar verluidt ook geen vaccin tegen is. Een ziekte waarvan tevens de vraag is of het wel een natuurlijke ziekte is. Waarbij een onnatuurlijke ziekte een ziekte is die door mensen in een laboratorium is gemaakt. Wat met zekerheid is te zeggen is dat er mensen doodgaan. In een hoger tempo dan normaal. Wordt beweerd door de beleidsbepalers. Want de echte cijfers, de onderbouwing met objectieve feitelijkheid, kan pas volgend jaar. Wanneer het allemaal historie is.
Gebrek aan levensmiddelen
Naast het kunnen vaststellen dat ook het hele ziekteverhaal rammelt aan alle kanten, kan worden vastgesteld dat de ziekte eigenlijk nauwelijks ons grootste probleem is. Een veel fundamenteler probleem wat zich laat zien is het gebrek aan levensmiddelen. Waarbij levensmiddelen veel breder opgevat wordt dan alleen eten wat je in de supermarkt, restaurant of snackbar haalt. Het wordt door mij hier gebruikt als containerbegrip. Levensmiddelen zijn alle middelen die mensen nodig hebben om te kunnen leven. Lucht, water, warmte, eten, fysieke nabijheid, beschutting, mobiliteit en alle andere dingen die mensen in hun leven nodig hebben.
Opvallend voor mij is dat we het met elkaar nauwelijks hebben over het wegvallen van onze levensmiddelen. Waar wij met elkaar erg veel last van schijnen te hebben is het wegvallen van onze bron van inkomen. Mensen ontvangen geen geld. Daar wordt dan ook onmiddellijk iets aan gedaan. Zoals we gewend zijn gaan de grote bedragen weer naar de bedrijven met de meeste invloed in ‘Den Haag’. Bij ‘Den Haag’ onbekende bedrijven gaan dus de bietenbrug op. Onbekend dus onbemind. Veel persoonlijk leed bij ondernemers en werknemers die lijden onder de volledige verandering van ons openbare leven. Het aantal is wassende. In rap tempo. Het baart mensen zorgen.
De invoering van Basisinkomen
Al jaren is Basisinkomen en de invoering van het Basisinkomen een maatschappelijk punt van aandacht. Nu de gehele economische structuur vastloopt als gevolg van een ongekend effectief griepvirus of mogelijk een verspreid laboratoriumvirus komt de aandacht weer op de invoering van een Basisinkomen variant te liggen. Inmiddels zijn diverse petities gestart voor het invoeren van het Basisinkomen. Het mag tijdelijk, het mag onvolkomen. Als het maar ingevoerd wordt. De monetaire situatie van heel veel mensen in onze maatschappij is zo nijpend of gaat zeer binnenkort nijpend worden, dat de roep om de invoering sterk is. Die roep gaat voorbij aan wat de werkelijkheid van alledag ons nu laat voelen, zien en merken.
De zieken hadden geen enkele baat bij geld
Uit de werkelijkheid van alledag is heel helder naar voren gekomen dat alle zieken geen enkele baat hadden bij geld. Noch de verplegende staf. Waar mensen behoefte aan hadden was bedden. Bedden in ziekenhuizen. Speciaal de ziekenhuizen. Mensen troffen geen geld naast hun bed. Zij vonden daar mensen. Mensen die hun pijn, verdriet, onrust en ongemak hielpen verlichten. Mensen die in gebrekkige omstandigheden hun werk moesten doen. Werken zonder de middelen die nodig zijn om veilig te werken voor zowel de patiënten als zichzelf. Staf van ziekenhuizen die gebrek hadden aan faciliteiten om de zieke mensen te kunnen ontvangen en verzorgen. Staf die overuren moet draaien om in het geheel aan de benodigde zorg te kunnen voldoen. Zoveel gebrek zelfs dat de gehele functionaliteit van het maatschappelijke leven volledig moest worden ontwricht. Ontwricht om in het geheel nog een kans te maken om zonder een explosieve sterfte onder mensen door deze ziekte door deze uitbraak van deze ziekte te komen. Nergens heeft geld ook maar enige vorm van verlichting of hulp kunnen bieden. Wel het altruïsme van met name de verzorgenden door de gehele gemeenschap heen. Dat altruïsme wat nu schaamteloos door de mensen die onze overheid vormen en de besturen van onze zorginstellingen wordt ingecalculeerd als hun verdienste en hun eigendom. Omdat zonder dat altruïsme het plaatje op geen enkele manier klopte of was te verkopen. Hoe financieel gedegen het plaatje ook was. Plaatjes die financieel allemaal bijzonder goed klopte, het borstkloppen waard. Plaatjes die onze maatschappij in het geheel ontwrichten.
Uitrollen van basisinkomen gaat niet met de huidige overheid. Geenszins door gebrek aan geld. Door gebrek aan mensen met kennis van zaken.
Wat volgens mij hier uit mag worden afgeleid is het volgende. Wij zullen als gemeenschap geen voordeel hebben wanneer wij de mensen die onze overheid zijn instrueren om het Basisinkomen uit te rollen . Mogelijk zelfs in het geheel op geen enkele manier. Het zal dan alleen een heleboel rompslomp en gedoe geven. Met een groot aantal schrijnende gevallen doordat onze overheid al geruime tijd zo uitgekleed functioneert, dat een wijziging onuitvoerbaar is geworden. Geenszins door gebrek aan geld. Door gebrek aan mensen met kennis van zaken.
Nadenken hoe wij met elkaar welzijn, welvaart en welbevinden voor alle mensen in deze gemeenschap gaan vormgeven
Waar wij als gemeenschap nog voor het einde van deze crisis onze aandacht aan mogen geven is het volgende volgens mij. Wij mogen gaan nadenken hoe wij met elkaar welzijn, welvaart en welbevinden voor alle mensen in deze gemeenschap gaan vormgeven, waarmaken. Met teruggaan naar de manier van werken en maatschappij zijn van voor de crisis, kunnen alleen een significant gegroeid aantal mensen in armoede in deze maatschappij verder. Net als een golf extra doden als gevolg van het volgende virus. Er zijn namelijk geen economische argumenten mogelijk om mensen te beschermen voor armoede. Noch om voldoende capaciteit en middelen aan te houden in de zorg om uitbraken zoals de huidige op te kunnen vangen. Daar zijn alleen altruïstische argumenten voor. Aan ons de keuze wat wij als samenleving willen gaan doen. Willen we geld of willen we leven?
Geert-Jan van der Wolf, juni 2020
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd via het NPI op 26-5-2020.
Daar staat ook een lang artikel (4-6-2020) van Geert jan van der Wolf over Arbeidsmoraal zonder Verelendung.
Zie ook een (niet al te optimistisch beeld) van hem over de meningsvorming rond basisinkomen bij de Nederlandse politieke partijen: De politiek wil gewoon geen Basisinkomen.
