Zoals eerder in dit verhalenboek verteld, zit ik vanaf 2011 in de bijstand. In 2012, 2013, 2014 en 2015 had ik drie nulurencontracten. Voor mijn werk had ik een auto nodig, ik draaide rond de 20.000 km per jaar aan zakelijke kilometers. Ik reed toen een oude Renault Scenic. Een prima auto voor mijn werk, want ik moest veel materialen meenemen. Nadeel: het verbruik en de wegenbelasting. Mijn werkgevers betaalden 19 cent per kilometer en één bedrijf + 9 cent.
We weten allemaal dat autorijden een dure ‘hobby’ is.
Vaak moet je er privé geld op toeleggen, maar meestal is daar ook je salaris naar. Maar ik als bijstandsgerechtigde, met een salaris van 70% van het minimumloon, kan geen geld toeleggen op zakelijke kilometers. Daar werd ik mee geconfronteerd door een vette garagerekening van € 800. Via een ANWB-tool – ‘Wat kost mijn auto’ – kwam uit de berekening dat mijn auto 34 cent per kilometer kost. Dus legde ik 15 cent per kilometer toe om te kunnen werken! 20.000 x 15 cent = € 3.000!
Bij de gemeente diende ik een verzoek in voor een vergoeding van 10 cent per zakelijke kilometer, zodat ik kon blijven werken. Na veel heen-en-weer-gedoe en onder de dreiging “Moet ik stoppen met werken?” is het besluit genomen om in 2014 mij 10 cent per kilometer te vergoeden voor iedere zakelijke kilometer. Deze heb ik gedeclareerd en ontvangen. Maar hoe zit het nu met 2012 en 2013? “Nee, meneer Sangers, u moet dit zien uit coulance.”
Met dit antwoord was ik het natuurlijk helemaal niet eens. Ik verdien tienduizenden euro’s voor de maatschappij door te werken en moet daar zelf geld op toeleggen?
Via een jurist heb ik de zaak ingediend bij de rechtbank.
Inmiddels werkte ik gewoon door. In 2015 declareerde ik de bewuste 10 cent, maar deze werden niet voldaan. Huh??? Argument: deze bijzondere bepaling was alleen geldig voor 2014.
Hallo… ik werk en leg daar geld op toe!
Bij de rechtbank werd ik in het ongelijk gesteld. De gemeente voldeed aan haar eigen verordeningen en er was geen hardheidsclausule opgenomen. Dus geen escape, om door B&W een uitzondering te maken. Mijn advocaat was pislink en tekende gelijk hoger beroep aan. Van de vraag: ‘Waarom geen vergoeding in 2012 en 2013?’ bleef in het verweer niets over. De vraag die bleef staan was: ‘Had meneer Sangers kunnen weten dat hij geen vergoeding zou krijgen in 2015?’.
Een zittingsdatum Hoge Raad duurt wel even. Uit mijn hoofd heeft dit ruim 2 jaar geduurd. Om een heel lang verhaal en een dik dossier kort te houden… ik werd door de Hoge Raad in het gelijk gesteld. De heer Sangers had niet kunnen weten dat de vergoeding alleen in 2014 geldig was.
Van de gemeente kreeg ik een lullig mailtje: “U heeft, volgens onze administratie, over 2015 een tegoed van € 350.” (Dit lage bedrag klopte, omdat ik in juni 2015 een hartstilstand kreeg en dus niet kon werken.) Mijn advocaat ontving van de gemeente € 3.000 en ik denk dat de gemeente een veelvoud aan kosten heeft gemaakt in deze zaak.
Weer zo’n verhaal ‘te gek voor woorden.’
Ik ben gestopt met werken. Dat mag je dus als bijstandsgerechtigde niet, ik heb de bedrijven gevraagd mijn contracten niet meer te verlengen. Deze ‘onthulling’ zou voor mij wel eens gevolgen kunnen hebben. Dat zien we wel, er kan altijd nog een verhaal bij.
O, ja bijna vergeten. Ik schreef dat één bedrijf mij 19 cent + 9 cent betaalde voor de zakelijke kilometers. Dat is netjes, maar daar heb je dus niets aan. Die 9 cent wordt gezien als inkomen en wordt dus van de uitkering afgetrokken.
Hoe moeilijk kunnen wij het mensen maken? Buiten dit verhaal over de 10 cent, is werken én bijstand een drama. Ik adviseer mensen altijd: óf in de bijstand óf eruit. Flexcontracten, nulurencontracten en parttime werken geven alleen maar problemen. Iedereen vindt dat een vreemd verhaal, maar niemand verandert er iets aan. Terwijl werken juist de uitgang is van de bijstand. Helaas…
Trouwens, ze zullen het nooit hardop zeggen, de gemeente is wel blij dat ik niet meer werk. Ze vonden het maar een ingewikkeld gedoe met veel gezeur van meneer Sangers.
Uit het boek: MET DANK, DOOR MIJNOVERHEID BIJ DE VOEDSELBANK, Gerard Sangers.
Gerard is van mening dat basisinkomen een goede oplossing is om de problemen die hij in het boek schetst aan te pakken.
Zie hier voor meer informatie over het boek en voor de reeds gepubliceerde delen.
Zie ook de website Te gek voor woorden.
Copyright © 2021 Gerard Sangers
Niets uit deze tekst en het boek mag worden verveelvoudigd, door middel van druk, fotokopieën, geautomatiseerde gegevensbestanden of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
