De jeugdzorg verkeert in zwaar weer. De Nederlandse overheid moet alle zeilen bijzetten om op koers te blijven. Maar wat is er nu feitelijk aan de hand.
Onder het kopje ‘samenvatting’ op het Zorg- & Sociaalweb lees ik onder meer:
- “Alle jeugdigen in Nederland moeten gezond en veilig opgroeien, hun talenten ontwikkelen en naar vermogen meedoen.
- Ouders zijn hiervoor eerst verantwoordelijk.
- De overheid komt in beeld als dit niet vanzelf gaat. Dan moet jeugdhulp snel, goed en op maat functioneren….”
Met andere woorden: de overheid komt pas in beeld als de ouders falen. Want de ouders zijn ervoor verantwoordelijk dat de jeugdigen “gezond en veilig opgroeien, hun talenten ontwikkelen en naar vermogen meedoen.”
Maar in een complexe maatschappij waar beide ouders betaalde arbeid moeten verrichten om financieel te kunnen rondkomen is er weinig gelegenheid om ook nog kinderen op te voeden.
Dat maakt dat de overheid de ouders daartoe in de gelegenheid moet stellen. Dat is veel beter dan af te wachten tot de jeugd in problemen komt en hulp behoeft om hen vervolgens die hulp te gaan bieden. Dat is “het paard achter de wagen spannen!”
Met de invoering van een voldoende hoog Universeel Basisinkomen (UBI) kunnen de ouders er zelf voor zorgen dat hun kinderen veilig en gezond opgroeien. Zo kunnen ze hun kinderen zelf voorbereiden op een gelukkig bestaan in onze samenleving.
Mocht er bij bedrijven behoefte bestaan aan kinderopvang voor hun werknemers, dan kunnen die zelf voor de opvang zorgen. Maar ik zie dat dus niet als overheidstaak.
Ik vind overigens wel dat iedereen de vrijheid moet hebben zelf een keuze te maken. Met de invoering van een UBI geeft de overheid mensen die vrije keuze:
- Of zelf de kinderen opvoeden;
- Of betalen voor een vorm van kinderopvang.
Joop Böhm, Amersfoort, juli 2020.
Afbeelding van LillyCantabile via Pixabay
